Hayata Dair

Pahom’a “Sabah güneşin doğuşundan batışına kadar yürüyerek yada koşarak ulaştığın bütün yerler senindir fakat güneş batmadan yeniden başladığın yere dönmen lazım.” der. Seni başladığın yerde görmek istiyorum. Yoksa bütün hakkını kaybedersin.”der.

Pahom güneşin doğuşuyla beraber başlar yürümeye. Tarlalar, bağlar, bahçeler geçer. Tam geri dönecekken gördüğü sulak bir arazi dikkatini çeker orayı da almak için koşmaya başlar.

Şu bağ, bu bahçe derken bakar ki güneşin batmasına az kalmış. Vakit epey geçmiş. Daha hızlı Koşar, koşar, ama artık kesilir takâti. Halsiz adımlarla yürümeye devam ederken, Pahom’un burnundan kanlar damlamaya başlar. Tam başladığı noktaya yaklaşmışken, bir an yığılır yere ve bir daha kalkamaz…

Reis olanları izlemektedir. Çok kereler şahit olduğu olay yeniden vuku bulmuştur. Adamlarına bir mezar kazdırır. Pahom’u bu mezara gömerler. Reis Pahom’un mezarının başında durur şöyle der:

“BİR İNSANA İŞTE BU KADAR TOPRAK YETER” !!!!!!!

Mütemadiyen biriktirmek istiyoruz. Yiyemeyeceğimiz kadar erzak , giyemeyeceğimiz kadar kıyafet , kullanamayacağımız kadar eşya , oturamayacağımız kadar ev , …….

Gözlerimiz midelerimizden , arzularımız ihtiyaçlarımızdan daha büyük. Ve insan yaşlandıkça besler arzularını , kölesi olur arzularının , hayata olan bağlarını arttırır. Öyle bağlanır ki hayata bir gün bu diyardan göçüp gideceği fikrini unutur hepten.