Sakin Ve Huzurlu Sohbet

 Birgun yalnizligin bu kadar tad verecegi hic aklima gelmezdi. Cevremin kalabalikligina inatla ben kendi kabugumu zirh ettim kendime.  Varligi ile yoklugu belli olmayan insanlardan kendimi arindirmaya kalksamda, her cabamda biraz daha örseledim ruhumu.  Basarili olmak mi? Ne haddime.. Sen güçlüsün diyenlere inat  sanirim sürünüyorum.. Güç insan icin gerekli bir unsur olsada, bazen zayif olmak hunharca aglamak istiyoruz. Ben iyiyimler yamaladim dilime, simdilerde kim sorsa; ” nasilsin” diye  ”iyiyim” diyorum kendimce.. Yalniz sohbet ediyorum hayallerimle, hayal kirikliklarimla.  Bir ben oluyorum, bir o.. Sordugum sorulara kendim cevap veriyorum.  Bin tane yalan duydum ya ondan, simdi duydugum her dogrunun gunahina giriyorum. Yine mi kanıyorum acaba degip, dogrulugundan şüphe ediyorum. Derin acılar dilsizdir, sancisi sessiz sakin cekilir bende sustum belliyorum.

Dikkat Etmek Gerekir BaZen

Hayatin celme taktigi yerde iç sesimle yalniz sohbet ediyorum. Sirtimizda o kadar yara varki şairin; ”Neyim olursan ol, sirtimdan vuranim olma. Orasi cok kalabalik taniyamam seni”.. sozu cinliyor kulaklarimda.. Ey benim ince sizim; en caresiz zamanlarimda bir basima kalislarim.. Yalniz sohbet imin gizli kahramani.. Bin günahim olsanda bir gün/ah etmedim sana. Dinledigim her sarkinin nakaratinda seni ararken, her satirina kendimi astim ben. Bağlanmicaksın oyle körü körüne diyen o adamla laf dalaşina girip, sen onun sesini duydun mu hic? diye bin defa sordum kendi kendime..  Cevabin soruyu ilcilttigi yerde yani; sensiz sendeyim. Vazgectim mi diye dusunuyorum, yine yalniz sohbet ederken kendimle vazgecmemisim megerse azgecmisim.

Güvenmi Çok Zor

Kendimden mi? Ondan mi? Bilmiyorum..  Zor bir donemdeyim,  yikilip-yikilip ayaga kalkmalarim,  insanlardan destek almaya cabalarken aslinda onlardan uzaklastigimin farkina vardim.  Seve seve ciktigimiz sevda merdivenlerini sove sove inmek zoruma gidiyor.. Oyle yorgun ki yuregim,  icimde biriktirdigim o kadar sozcuk varki. Kirilmasin diye sustuklarim birer cam kesigi oldu yuregimde.  Yukum nasil hafifleyecek bilmiyorum, sadece cok yorgunum.. Insanin derdide, dermanida kendindedir biliyorum.  Zamanin ilac oldugu yerde ben can bildigim insanlara aciyorum yaralarimi, biraz ufluyorlar, biraz kanatiyorlar sonra sarip sarmaliyorlar.. Aslinda sansliyim, ne yaparsam yapayim sarilmasini bilen insanlar biriktirmisim gonul heybemde. Sirtimi sivazlayip sen güclusun bunuda atlatacaksin dediklerinde icimden tekrarliyorum; ”Ben güçlüyüm”.. Sonra yine bir celiski, acaba gercekten oyle mi?  Gece çöktüğünde yastigimdaki islaklik ile farkediyorum.. Iyiyim ben, Biraz icim aciyor, Biraz gozlerim.. Ben kendimden eminim, yarina yeni bir gun dogacak güneşi ile birlikte.. Cirkin`ce..